دردهای دیرینه‌ای که غربت آن را کم نکرد

حاج خالد احمدی آزاده کرد اهل سنت و ساکن سنندج، یکی از کسانی است که خاطراتش از دوران اسارت، نمایانگر مقاومت روحی و جسمی آزادگان است.

وی می‌گوید: در ۱۸ مرداد ۱۳۶۵ به خدمت سربازی اعزام شدیم و همراه همرزمانم، در لشکر ۲۱ حمزه سیدالشهدا سازماندهی شدیم، سال‌ها در جبهه‌های جنوب در کنار رزمندگان اسلام بودیم تا اینکه در ۲۲ مرداد ۱۳۶۷ در منطقه عین خشک، به دست نیروهای بعثی اسیر شدیم.

وی ادامه می‌دهد: ابتدا به اردوگاه العماره منتقل شدیم و سپس برای تحقیر بیشتر، ما را به بغداد بردند و در خیابان‌ها گرداندند و بعدها به اردوگاه الرمادیه ۶ در شمال غرب عراق منتقل شدیم و هر ۱۰۴ نفر را در یک آسایشگاه حبس کردند، شکنجه‌ها روح و جسم ما را به چالش می‌کشید و نوشیدن یک لیوان آب یا خوردن یک وعده غذای کافی آرزو شده بود و حتی چای را در سطل می‌آوردند و نان بسیار کم به ما می‌دادند.

حاج خالد به تلخ‌ترین روزهای اسارت اشاره می‌کند: وقتی خبر رحلت حضرت امام خمینی (ره) رسید، ماتمی سنگین بر اردوگاه سایه افکند و امیدهایمان فرو ریخت اما شیرین‌ترین خاطره ما، بازگشت به وطن بود؛ پس از ۲۵ ماه و ۱۸ روز اسارت، در غروب یکی از روزها، ما را به محوطه اردوگاه بردند و فهمیدیم که قرار است به خانواده‌هایمان برسیم. آن لحظه، لحظه‌ای است که هرگز از ذهنم پاک نمی‌شود.

وی در پایان با نگاه به نسل آینده تأکید می‌کند: امیدوارم جوانان، با مطالعه اسناد دفاع مقدس و شناخت رشادت‌های آزادگان، قدردان خون هزاران شهید و ایثارگری جوانان نسل اول انقلاب باشند و حافظ دستاوردهای نظام مقدس اسلامی باشند.

شکنجه‌های روانی و فقدان نظارت بین‌المللی

مصطفی مظفری، دیگر آزاده کرد، که ۲۷ ماه اسارت را پشت سر گذاشت، روایت خود را چنین آغاز می‌کند: در سن ۲۰ سالگی وارد جبهه شدم و در عملیات رمضان به همراه ۱۱ همرزمم به اسارت دشمن درآمدم. زندگی در اردوگاه سخت و طاقت‌فرسا بود؛ گرما و تراکم جمعیت، استراحت را برایمان غیرممکن می‌کرد.

وی افزود: طبق توافق‌نامه‌های بین‌المللی، هویت اسرای جنگی باید ثبت می‌شد، اما رژیم بعث از این امر ممانعت می‌کرد. بسیاری از اسرا به عنوان جاویدالاثر شناخته شدند و هر لحظه اسارت، پر از خاطرات تلخ و دشوار بود، به‌طوری که معنای واقعی رنج ما را فقط یک اسیر درک می‌کند.

مظفری همچنین به وقایع ناگوار دوران اسارت اشاره کرد: یکی از دوستان مخلص ما، شب‌ها برای نماز شب بیدار می‌شد. یک بار نگهبان متوجه شد و فردای آن روز او را تا حد مرگ شکنجه کردند و با وجود همه این سختی‌ها، هیچ یک از ما تسلیم نشدیم و پس از آزادی نیز پای آرمان‌های امام و رهبری ایستادیم.

آمارها نشان می‌دهد که بیش از ۸۴۰ کردستانی سال‌ها اسارت را تحمل کردند که ۱۴ نفر در دوران اسارت به شهادت رسیدند و ۸۸ نفر پس از بازگشت وفات کردند.

بازگشت آزادگان در ۲۶ مرداد ۱۳۶۹، نقطه عطفی در تاریخ جنگ تحمیلی و نمادی از صلابت و ایثار بود.

دوران اسارت زندگی‌ای متفاوت و سازنده

حسینعلی دلشاد، آزاده سرافراز از بیجار، نیز درباره زندگی در اردوگاه‌ها می‌گوید: دوران اسارت، با همه سختی‌ها، زندگی بود؛ با فراز و نشیب‌هایش، شیرینی‌هایی نیز داشت و وحدت و همدلی رزمندگان، بهترین خاطره دوران اسارت است.

وی نحوه اسارت خود را چنین روایت می‌کند: سال ۱۳۶۴ به خدمت سربازی اعزام شدم و پس از آموزش، به منطقه شرهانی و زبیده رفتم. در یک حمله دشمن، با وجود مقاومت چندساعته، اسیر شدیم. سه روز بعد، نیروهای ایرانی همان خط را بازپس گرفتند، اما ما به اسارت دشمن منتقل شدیم و با شکنجه‌های جسمی و روحی روبرو شدیم.

دلشاد با تأکید بر اهمیت انتقال ارزش‌های دفاع مقدس به نسل جوان افزود: جوانان باید بدانند که شهدای ما چه دلاورمردانی بودند که حتی در خاک دشمن، ایستادند چون در اردوگاه، با امکانات کم، کتاب می‌خواندیم، آموزش می‌دادیم و با ایمان به خدا، روزهای سخت را پشت سر می‌گذاشتیم.

خاطراتی از آزادگان شهرستان بانه

حاج علی شریف‌زاده، از آزادگان شهرستان بانه، حدود هشت سال از عمر خود را در اسارت گذراند. او از بی‌رحمی دشمن می‌گوید: 6 ماه هر روز زیر شکنجه بودم، اما ایمانم مانع شد که به اجبار اعتراف کنم.

وی بیان کرد: زمان اسارت مرا به شهر چوار تا بردند و زیر شکنجه‌های سخت، تنها به خدا پناه بردم. دشمن هرگاه نام خدا را می‌شنید، مانند شیاطین عصبانی می‌شد و شکنجه‌ها شدت می‌یافت.

سعید امین‌پور، آزاده دیگر، می‌گوید: در سال ۱۳۶۷ در منطقه سورکوه اسیر شدم و ۱۰ سال از عمرم را در اردوگاه‌های دشمن گذراندم و رژیم بعث هر کس را سرباز امام خمینی (ره) می‌دانست، به شدت شکنجه می‌کرد و جنایاتش محدود به نظامیان نبود؛ زنان و کودکان و غیرنظامیان نیز هدف قرار می‌گرفتند.

این روایت‌ها نشان می‌دهد که آزادگان، با ایستادگی و ایمان، حتی در برابر وحشی‌ترین شکنجه‌ها مقاومت کردند و پس از بازگشت، نقش مؤثری در تحکیم ارزش‌های انقلاب و حفظ دستاوردهای دفاع مقدس ایفا کردند.

بازتابی از حماسه و پایمردی

آزادگان، اسناد زنده‌ای از دوران شکوه ایثار و از خودگذشتگی‌اند، بازگشت آنان به میهن نه تنها جشن آزادگی و سربلندی بود، بلکه هشداری به نسل‌های آینده برای پاسداری از خون شهدا و ارزش‌های انقلاب اسلامی محسوب می‌شود.

این روز، یادآور تلاش و مقاومت مردانی است که در سخت‌ترین شرایط نیز ایمان و انسانیت خود را حفظ کردند و پیام‌آور امید و مقاومت برای ملت ایران شدند.

با گذشت بیش از سه دهه از بازگشت آزادگان، نسل جدید می‌تواند با مطالعه اسناد، مشاهده فیلم‌ها و شنیدن روایت‌ها، با مفهوم واقعی ایثار، مقاومت و وفاداری به وطن آشنا شود. آنان که در اردوگاه‌ها زندگی کردند، با وجود کمبودها و شکنجه‌ها، همچنان نماد شجاعت و وفاداری هستند و یادشان، چراغ راهی برای آینده است.

آزادگان، از مظلومیت اسارت تا شعف بازگشت، تجربه‌ای منحصر به فرد از مقاومت و ایمان را در تاریخ ثبت کرده‌اند، آنان که سال‌ها در غربت و شکنجه زندگی کردند، امروز با افتخار در میان ما هستند و داستان‌هایشان، حکایتی از ایستادگی و شرافت انسانی است.

۲۶ مرداد، نه تنها یادآور بازگشت آزادگان است، بلکه نمادی از ارزش‌های والای انسانی، وفاداری به وطن، ایمان و شجاعت است؛ روزی که یادآور می‌شود آزادی، نتیجه‌ای جز مقاومت و ایستادگی ندارد و هر قطره اشک و رنج آنان، چراغ راهی برای نسل‌های آینده خواهد بود.

انتهای خبر/