به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، در سالی که به لطف بارش‌های مناسب و تلاش بی‌وقفه کشاورزان، شهرستان بیجار مجدداً به‌عنوان «قطب اول تولید گندم دیم در استان کردستان و کشور» معرفی شده است، رقمی نزدیک به ۱۰ هزار میلیارد تومان از محل فروش گندم به اقتصاد این شهرستان تزریق خواهد شد.

رقمی که نه‌تنها نشان‌دهنده عظمت تولید کشاورزی است، بلکه یک فرصت استثنایی برای تحول اقتصادی، اشتغال‌زایی و توسعه پایدار در منطقه محسوب می‌شود.

اما سئوالی که امروز در میان مردم، کشاورزان و فعالان اقتصادی بیجار مطرح است این است: این حجم از سرمایه محلی، کجا خواهد رفت؟

درآمد حاصل از فروش گندم یکی از پاک‌ترین و سالم‌ترین منابع درآمدی جامعه است، اما این درآمد، در عمل، بخشی از آن صرف هزینه‌های کشت، برداشت و معیشت می‌شود و بخش قابل‌توجهی به‌عنوان سرمایه آزاد و سرگردان وارد چرخه اقتصادی شهرستان می‌شود.

تجربه سال‌های گذشته نشان داده که این سرمایه، در بسیاری از موارد، به‌جای سرمایه‌گذاری در بخش‌های تولیدی، صنعتی یا اشتغال‌زایی، صرف خرید ملک و املاک در شهرهای بزرگ یا سرمایه‌گذاری‌های غیرمستقیم می‌شود.

این امر، اگرچه منطقی به نظر می‌رسد «چرا که کشاورز حق دارد از ثمره تلاشش بهره‌مند شود»، اما از منظر توسعه منطقه‌ای، به معنای «اتلاف یک فرصت طلایی» است؛ ۱۰ هزار میلیارد تومان پول نقد در یک شهرستان با زیرساخت‌های ناکافی، می‌تواند یا موتور محرکه رشد اقتصادی شود، یا تنها یک موج موقت مصرفی را ایجاد کند و سپس فروکش کند.

 بیجار تنها به گندم وابسته نیست، این شهرستان دارای «منابع معدنی گسترده» از جمله سنگ‌آهن و سنگ‌های تزیینی است و صنعت سیمان آن سالانه هزاران میلیارد تومان درآمد ارزیابی نشده به بیرون از شهرستان منتقل می‌کند.

اما سئوال اینجاست: آیا برنامه‌ای برای بازگشت بخشی از این درآمدها به بیجار و سرمایه‌گذاری در توسعه محلی وجود دارد؟ تاکنون، پاسخ به این سئوال، بیشتر «نیست» بوده است.

در این میان، پیشنهاد برگزاری «جشن گندم» در بیجار، نه‌تنها یک رویداد فرهنگی، بلکه یک «اقدام استراتژیک» برای جلب‌توجه مسئولان کشوری به پتانسیل این شهرستان است.

برگزاری این جشن با حضور «وزیر جهاد کشاورزی، استاندار، فرماندار و مدیران عالی» می‌تواند نقطه عطفی در جهت جلب سرمایه، ایجاد زیرساخت و ارتقای جایگاه بیجار در نقشه اقتصادی کشور باشد.

اما برای این اتفاق، نیاز است، جهاد کشاورزی بیجار به‌عنوان دبیرخانه، برنامه‌ریزی دقیق و حرفه‌ای داشته باشد، آسیب‌شناسی جشن سال ۱۴۰۲ انجام شود تا از تکرار خطاها جلوگیری گردد، از این رویداد می‌تواند «پلتفرمی برای معرفی سرمایه‌های انسانی و طبیعی بیجار» استفاده شود.

بیجار فقط یک قطب تولید گندم نیست، این شهرستان دارای «صنایع‌دستی با کیفیت، فرش دستباف با ارزش بالای فرهنگی و اقتصادی، و اراضی مستعد کشاورزی و دامپروری» است، اما همه این ظرفیت‌ها هنوز در حد «پتانسیل» باقی مانده‌اند و به دنبال سرمایه، مدیریت و برنامه‌ریزی هستند.

در نهایت، همان‌طور که موسوی تأکید می‌کند، هر مسئولی که در رأس امور قرار دارد، باید خود را پاسخگوی مردم، کشاورزان زحمت‌کش و منابع طبیعی این سرزمین بداند.

تزریق ۱۰ هزار میلیارد تومان به بیجار فقط یک رقم نیست؛ یک امانت است، امانتی که می‌تواند آینده این شهرستان را تغییر دهد، اما برای این تغییر، نیاز است مسئولان نه فقط «حضور تشریفاتی» داشته باشند، بلکه «تعهد عملی» نسبت به سرمایه‌گذاری، اشتغال‌زایی و توسعه پایدار در بیجار نشان دهند.

سال ۱۴۰۳ فرصتی است برای اینکه بیجار نه فقط «قطب گندم»، بلکه «قطب توسعه» بشود و این فقط با هدایت هوشمندانه سرمایه و تعهد واقعی مسئولان ممکن خواهد بود.

 نویسنده: سید محمد موسوی  فعال اجتماعی