به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، باز هم فصل عاشقی و جهاد آغاز شده است؛ این بار نه‌تنها برای مردان و زنان غیور ایران که برای تمام هویت این سرزمین.

این جنگ برای ما غریبه نیست، نه برای آنان که روزگاری در خطوط مقدم جنگ نظامی ایستادند و نه برای زنانی که پشت‌جبهه را با صبر و ایثار خود اداره کردند اما امروز، میدانِ مبارزه تغییر کرده و نقش ما زنان، نیز دگرگون شده است؛ اینک نبردِ «جنگ‌شناختی» آغاز شده است.

خواهر ایمانی‌ام، خواهر ایرانی‌ام!

امروز هر زن ایرانی، چونان مجاهدی نستوه و آگاه، با شناخت دقیق از ماهیت این جنگ نرم، زمین‌بازی دشمن را تغییر می‌دهد و حضوری تعیین‌کننده‌تر از همیشه در صحنه ایفا می‌کند.

زنان این سرزمین، همان شیرزنانی‌اند که نسل به نسل آرش‌ها را پرورانده‌اند؛ آنان که زین‌الدین‌ها، باکری‌ها، سلیمانی‌ها و حاجی‌زاده‌ها را به جامعه تقدیم کردند و آرمان‌های بلند را در جان فرزندان خویش دمیدند.

همسرانی از جنس کوه‌اند؛ نه‌تنها تکیه‌گاهی برای مردان خود که پشتوانه‌ای استوار برای مردانی هستند که بی‌هیچ واهمه، سینهٔ دشمن را می‌شکافند و پرچم عزت ایران را برافراشته نگه می‌دارند.

امروز، رسالت ما زنان، مهم‌تر و مؤثرتر از هر زمان دیگری است؛ نسلی تازه را با نیت تداوم راه شهدا می‌پروریم تا در هر کوی و برزنی لایه‌های سرخ شهادت شکوفا شوند. مادران امروز ایران، با عزمی راسخ‌تر، فرزندانی تربیت می‌کنند که ادامه‌دهنده مسیر شهدای هسته‌ای و موشکی باشند؛ نسلی عالم، مؤمن و مجاهد.

مادران و خواهران این دیار، مصداق آیه شریفه «لِتَسْکُنُوا إِلَیْهَا» اند؛ با نیرویی که از ذکر و سجاده می‌گیرند، استوار چون سهند و سبلان، عطر ایمان به «إنّ مَعِیَ رَبِّی» را در خانه و محله می‌پراکنند و فضای زندگی را به آرامشِ آمیخته با یقین بدل می‌سازند.

جهان بداند: زنان ایران هرگاه دل در گرو خدای خویش دارند، چون «صیّانه ماشطه» در دربار فرعون، حتی اگر پاره‌های جگرشان را در راه شهادت ببینند، لحظه‌ای در ایمان و مسیر خود تردید نمی‌کنند. همان‌گونه که مادر شهید داورپناه، تکه‌های پیکر فرزند شهیدش را با دستان خود به خاک سپرد و باصلابت، لبیک یا زینب (س) را فریاد زد. هر فرمانده و سرباز شهید این سرزمین، چون فرزند تمام مادران ایران عزیز بوده و هست؛ و این غم، انگیزه‌ای مضاعف برای پاسداری از خون‌های ریخته‌شده در دل هر مادر ایرانی پدید آورده است.

دنیا بشنود: زن ایرانی تنها فرزند نمی‌پروراند، تنها تکیه‌گاه همسران دلاورش نیست، تنها راوی حماسه‌های مردان سرزمینش نیست؛ بلکه خود سربازی است آگاه، آماده و مقتدر که در هر میدان لازم - از میدان اندیشه و رسانه، تا جبهه‌های روشنگری و تبیین - با تمام وجود حاضر می‌شود و لحظه‌ای از مبارزه خالصانه خود درنگ نمی‌کند. رمز پیروزی‌اش همواره زمزمه مقدس «یا مولاتنا یا فاطمه الزهرا اغیثینی» است.

دشمن بداند: رفتنی است؛ و این خاک، جولانگاه هیچ متجاوزی نخواهد بود.

«و ما النصر إلا من عند الله العزیز الحکیم» (آل‌عمران ۱۲۶)

نویسنده: زهرا احمدزاده مدرس حوزه علیمه کردستان