مراسم، تصویری زنده از وحدت ملی بود و پرچم‌های ایران در دستان مردم می‌رقصیدند؛ پلاکاردهایی با شعارهایی چون «شهیدان زنده‌اند» و «ایران هرگز تنها نخواهد ماند»، بر بام احساسات برافراشته شده بودند و صدای فریاد «مرگ بر اسرائیل» از دل‌هایی برمی‌خاست که سال‌ها ظلم را نه با چشم، که با تمام وجود حس کرده‌اند.

در میانه این هیاهوی خاموش، صدایی دیگر نیز شنیده می‌شد؛ صدای ایمان، صدای وفاداری، صدای نسل‌هایی که باور دارند امنیت، با خون شهیدان آبیاری شده و خواهد شد.

اما رضا تنها نبود، او ستاره‌ای از آسمان پرشکوه بیجار بود؛ همان جایی که پیش‌تر، شهیدان امید دوره قره‌خان و محمد اسلامی نیز، با همان شور و همان لبخند صادق، برای همیشه در تاریخ این سرزمین ثبت شدند.

 بیجار، اگرچه شهری کوچک در پهنه جغرافیای ایران است، اما در جغرافیای دل‌ها، پایتخت بزرگی‌ است، پایتخت غیرت، که فرزندانش بی‌چشم‌داشت، راه مقاومت را برگزیده‌اند.

تشییع امروز، فقط یک مراسم نبود. مانیفستی بود از ایمان مردم به راهی که شهیدان برگزیدند. آن‌جا، در میان اشک‌ها و نوحه‌ها، واژه‌ای پررنگ‌تر از همیشه دیده می‌شد: وحدت، وحدتی که کردستان را به تهران، سنندج را به بیجار، و مردم ایران را به یکدیگر گره می‌زد.

زنانی که کودکان خود را بر دوش گرفته بودند، پیرمردانی که عصا به دست، با چشمانی خیس در میدان ایستاده بودند، نوجوانانی که بی‌صدا، پرچم بر شانه داشتند؛ همه گواهی بودند بر یک حقیقت ساده اما ژرف که این سرزمین، هنوز هم با عشق فرزندانش سر پا مانده است وعشق، در فرهنگ ایرانی، نه با سخن، که با عمل معنا پیدا می‌کند.

 رضا بسطامی عاشق بود، عاشق وطن، عاشق ایمان، عاشق امنیت مردمانی که حتی شاید هرگز او را نشناخته بودند اما او، بی‌هیچ چشم‌داشتی رفت تا آن‌ها آسوده بمانند.

امروز، هر گام از کاروان تشییع، روایتی بود از صبوری که حتی باد هم با ملاحظه می‌وزید؛ انگار خودش را همسو کرده بود با سوگواره‌ باشکوهی که شهر را فرا گرفته بود و صدای سنج و دمام، نوای حزن‌انگیز مداحی و زمزمه‌های مردم، فضا را روحانی کرده بود.

در این لحظات، سنندج آیینه‌ای شده بود از سراسر ایران که هرکدام از مردمی که آمده بودند، روایتی برای گفتن داشتند؛ خاطره‌ای، دردی، غروری. و همه در یک نکته مشترک بودند: رضا نرفت که فراموش شود؛ او رفت تا بماند، تا امید بماند، تا نور در دل شب‌های این خاک خاموش نشود.

امشب در بیجار، مراسم «شبی با شهدا» برگزار خواهد شد؛ شبی که در آن نه فقط پیکر یک شهید، که نام و مرام او در دل‌ها دفن می‌شود تا همیشه زنده بماند. اهالی بیجار، این مردمان دل‌سوخته اما سرفراز، امشب گرد هم خواهند آمد تا در سکوت شب، با شهید خود نجوا کنند و فردا، در روز یکشنبه، خاک زادگاهش آرامگاه جسم پاکش خواهد شد، اما نامش، در حافظه جمعی این مردم، برای همیشه خواهد درخشید.

شاید هیچ تصویری، عظمت امروز را نتواند تمام و کمال توصیف کند، اما کافی‌ست لحظه‌ای در نگاه‌های مردم دقت کنیم؛ چشمانی که اشک می‌ریزند، اما درخشان از یقین‌اند. لب‌هایی که مرثیه می‌خوانند، اما قوی‌اند , دل‌هایی که داغ‌دارند، اما استوار.

از سنندج تا بیجار، از دل سوگوار خانواده‌اش تا سینه‌های پرغرور هم‌رزمانش، از اشک‌های کودکی که پرچم ایران را در دست دارد تا نگاه پیرزنی که دست بر سینه گذاشته، تنها یک پیام جاری‌ است که ما ایستاده‌ایم؛ بر مدار ایمان، بر خط مقاومت، در مسیر شهیدان.

رضا بسطامی، تنها یک نام نیست نشانی‌ است از نسلی که در برابر هجمه دشمن، از جان خود گذشتند تا پرچم وطن، برافراشته بماند و امروز، که این پرچم در میان مردم کردستان به اهتزاز درآمده، یادآور آن است که امنیت ایران، نتیجه ایثار کسانی‌ست که جان را نه در سایه آسایش، که در آتش خطر تقدیم کردند.

راه او، همچنان روشن است، چراغی‌ است در دست آیندگان، که با آن، مسیر را بی‌هراس خواهند پیمود و پیکر او اگرچه در خاک آرام می‌گیرد، اما نامش، در بلندای تاریخ این مرز و بوم خواهد درخشید چون ستاره‌ای که غروب ندارد.

 انتهای خبر/