به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، امروز سازمان عریض‌وطویل آموزش و پرورش در بخش‌نامه و قانون و نامه‌نگاری اداری بارها و هر ساله می‌گوید که تهیه روپوش باید به قیمت مصوب باشد و هر سه سال یک‌بار باید طرح آن تغییر کند؛ ولی در عمل، خانواده‌ها می‌گویند، دیوانه شدیم.

هر ساله، در روزهای پیش از شروع سال تحصیلی، هزاران خانواده ایرانی نه فقط در پایتخت بلکه در همین شهر کوچک و محروم بیجار، مدیرانی بر سر مدارس هستند که هر ساله طبع هنری‌شان گل می‌کند و با تغییر رنگ و نقش و طرح روپوش دانش‌آموزان، می‌خواهند اذعان عمومی را به هنرمندی خود متوجه کنند.

حکایتی تلخ از روزهای شیرین تحصیل در دوران ابتدایی به یک کابوس ترسناک و دلهره‌آور تبدیل شده است متأسفانه بسیاری از خانواده‌ها با چشمانی خشک و جیبی خالی، به سراغ فروشگاه‌های روپوش می‌روند، نه برای خرید یک لباس، بلکه برای پرداخت یک وجه هنگفت بابت یک کالای ارزان‌قیمت.

روپوش دانش‌آموزی طبق دستور عمل نوشته و ناخوانده آموزش و پرورش باید سه سال تحصیلی استفاده شود و در این سه سال طرح ثابت داشته باشد و قیمت مصوب آن طبق موقعیت اجتماعی و شهرنشینی مناطق مختلف یک مبلغ مشخص باشد.

امسال در بسیاری از مدارس شاهد این موضوع هستیم که خانواده‌ها ابتدا باید طرح جدید روپوش مدیر مدرسه را از یک فروشگاه خاص باقیمت غیرواقعی و کیفیت بسیار کمتر تهیه کنند و نباید از روپوش سال گذشته به هر شکل و اندازه‌ای استفاده کنند.

قیمت افسانه‌ای روپوش در شهرستان بیجار باقیمت مصوب تهران تقریباً برابر است و اگر خدای نکرده دانش‌آموزی برای ورود به سال جدید بخواهد از روپوش دانش‌آموز سال بالایی به‌صورت امانت استفاده کند، نمی‌تواند؛ چون امسال مدیر مدرسه دست به ابتکار خلاقیت شده است و روپوش سال گذشته منسوخ شده است.

افسوس‌بارترین بخش موضوع روپوش مدارس؛ رنگ و طرحی است که هر ساله عوض می‌شود، پارسال روپوش آبی، امسال، آبی و زرد و سال دیگر بدون شک سبز پسته‌ای با خطوط سفید که روی هر آستین یک چاک کوچک داشته باشد.

این‌همه طرح مختلف که برایند ذهن مدیران مدارس است و گویی با تغییر رنگ و مدل و طرح روپوش، استعدادهای نهفته دانش‌آموزان به میزان قابل‌توجهی شکوفا می‌شود، از این رو به یک رقابت سفت و سخت در میان مدارس ابتدایی تبدیل شده است.

این سؤال پیش می‌آید که این‌همه تغییرات به چه علت است؟ پاسخی که به ذهن می‌رسد شاید همین جمله باشد که چون «طرح جدید» می‌خواهد «جذابیت» داشته باشد، یا شاید عرضه‌کننده روپوش مدارس که «بخش خصوصی» است فقط به دنبال افزایش فروش سالانه خود است.

آموزش و پرورش ادعا می‌کند که در وب‌سایت my.medu.ir می‌توانید نرخ‌نامه‌های مدارس را مشاهده کنید، قیمت بدون نظارت توسط ادارات آموزش و پرورش از بازار، به یک چالش بزرگ و تکراری تبدیل شده است.

این سؤال هر ساله پرسیده می‌شود که چه کسی این نرخ‌نامه‌ها را می‌خواند؟ چه کسی می‌داند که یک روپوش باکیفیت و دوخت مناسب که قیمت تمام شده آن حدود پنج میلیون ریال است چرا باید در بازار باکیفیت بسیار کمتر و دوخت نامناسب با بیش از ۱۵ میلیون ریال عرض شود.

به‌راستی چه کسی می‌تواند ثبت شکایت کند، وقتی مدیران مدرسه می‌گویند که حتماً روپوش با طرح و رنگ امسال را تنها از فلان فروشگاه شهر تهیه کنید و حتی نباید از روپوش مشابه از دیگر محل‌های عرضه خریداری شود.

کسی از تولید بومی حمایت نمی‌کند

ثریا مطهرنیا معلم فداکار و کارآفرین بیجاری گفت: حدود یک دهه است که در حوزه اشتغال‌زایی برای بانوان بیجاری فعالیت دارم و بخش‌های مختلفی از تولید البسه در کارگاه و خانه را ایجاد کردم، متأسفانه در شهرستان بیجار کسی از تولید بومی حمایت نمی‌کند.

وی افزود: پس از ۳۰ و چند سال خدمت صادقانه در آموزش و پرورش شهرستان بیجار و مناطق محروم و دور افتاده، به این درد بزرگ رسیدم که بسیاری از خانواده‌ها با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته‌اند و با کارهای بسیار ناچیز، درآمدی بسیار کم دارند که آن هم باید صرف هزینه مدرسه فرزندان شود.

این کارآفرین بیجاری ضمن اشاره به اینکه امروز با راه‌اندازی یک کارگاه خیاطی بسیاری از همین مادران دانش‌آموز صاحب شغل شده‌اند، گفت: تمام تلاش و هزینه خود را صرف تهیه بهترین ابزارها و مواد اولیه پارچه و نخ داشتیم تا حداقل امسال بتوانیم بخشی از نیاز روپوش مدارس شهرستان را تأمین کنیم.

مطهرنیا ادامه داد: وقتی صحبت از کیفیت نخ و پارچه می‌شود، با اطمینان اعلام می‌کنیم که نوع مواد اولیه ما از بهترین جنس بازار تأمین شده است و با توجه به توانایی بالایی که در طراحی و اجرا داریم، هر نوع طرح و رنگی که برای مدارس مصوب شود را می‌توانیم در حجم و تعداد بالا تولید کنیم که حداقل قیمت آن یک‌سوم بازار باشد.

وی ادامه داد: امسال متأسفانه شاهد این موضوع هستیم که تعدادی از مدیران مدارس دخترانه شهرستان بیجار به‌هیچ‌وجه تولیدات بومی شهرستان را قبول ندارند و خانواده‌ها را مجبور کرده‌اند که از یک فروشگاه خاص که تولیدات خارج از استان را باکیفیت بسیار کمتر و قیمت سه برابری تهیه کنند.

این معلم فداکار و کارآفرین بیجاری توضیح داد: محصولات ما به میزانی باکیفیت و قیمت مناسبی است که ادعا داریم هر کارشناسی در هر محلی به داوری پرداخته و نظر خود را به‌صورت عمومی اعلام نماید، ما برای شهرستان و فرزندان و دانش‌آموزان بیجاری احترام قائل هستیم.

وی ادامه داد: اگر از تولیدات بومی شهرستان حمایت نمی‌شود، حداقل مدیران وقت و مسئولان شهرستانی و استانی اجازه ندهد محصولات بی‌کیفیت با قیمت‌های نجومی خارج از استان به خانواده‌ها عرضه شود.

این تولیدکننده بومی بیجار تأکید کرد: دغدغه ما حمایت از تولیدات بومی شهرستان است، روپوش یکی از این موارد است که در بیجار ظرفیت تأمین آن باکیفیت و قیمت مناسب وجود دارد؛ ولی چرا باید به نوعی رفتار و مدیریت کنیم که پول بیجاری‌ها به جیب کسانی برود که خارج از استان کارگاه تولیدی دارند.

چرا هر سال رنگ عوض می‌شود؟

مهناز الماسی یکی از مادران دانش‌آموز دختر می‌گوید: من ۲ تا دختر دانش‌آموز با اختلاف سنی یک سال دارم، امسال نمی‌توانم روپوش رنگ سبز دختر بزرگ‌ترم را برای دختر کوچک‌ترم که در همان مدرسه تحصیل خواهد کرد، استفاده کنم؛ چون رنگ و طرح امسال به سرمه‌ای و با خط‌های خاکستری شده است.

وی افزود: هم تولیدکنندگان می‌خواهند با تغییر رنگ، یک محصول جدید بسازند و هم مدیران مدارس به فکر جیب خانواده‌ها نیستند و هر ساله قصد دارند یک نوع خلاقیت جدید از خود نشان دهند.

این مادر بیجاری ادامه داد: در همین مدرسه که دختران من دانش‌آموز هستند نه طبق قانون عمل می‌کنند و نه اجازه می‌دهند از کارگاه تولیدی بیجار خرید کنیم، مدیر مدرسه به‌صورت غیررسمی اصرار دارد که روپوش را فقط از یکی از فروشگاه‌های شهرستان تهیه کنیم که از همدان این نوع روپوش را تأمین کرده است.

 وی یادآور شد: تنها موضوع رنگ نیست، کاش می‌شد یک قانونی وضع می‌شد که نوع طرح روپوش حداقل برای دانش‌آموزان به نوعی باشد که اگر مادری خیاط بود و می‌توانست در منزل آن را طراحی و تولید کند، عملاً یک مسئولیت‌پذیری است که فراموش شده است.

چه کسی مسئول کیفیت روپوش است؟

امیرعباس قاسمی پدر یک دانش‌آموز بیجاری گفت: من شاید کارشناس پارچه نباشم؛ اما روپوشی که از پلاستیک باشد و رویه آن خیلی زود رنگ عوض کند و عملاً بی‌کیفیت شود، فقط یک پیام دارد که کسی مسئول کیفیت روپوش‌های اجباری نیست.

وی افزود: حقیقتی که هیچ رسانه‌ای نمی‌خواهد بگوید، هم چندبرابر پول روپوش می‌دهیم و هم به علت اینکه کیفیت محصول بسیار نامرغوب است، اصلاً به انتهای سال تحصیلی نمی‌رسد و باید برای سه‌ماهه سال بعد یا ترم دوم، همین مقدار هزینه شود.

این پدر کارگر گفت: چه کسی مسئول است؟ آموزش و پرورش؟ که قیمت مصوب را اعلام کرده، اما نظارت نمی‌کند، مدارس؟ که مجبور می‌کنند روپوش را از یک محل خاص تهیه کنیم و چرا؟ چون «همکاری تجاری سیاه» وجود دارد.

وی ادامه داد: تولیدکنندگان با تغییر رنگ و طرح، محصول قدیمی را «منسوخ» می‌کنند و با ارتباطی که با مدیران مدارس دارند، تنها به فکر جیب خود هستند و اصلاً نگران خانواده‌هایی که کارگر هستند و روزمزد ندارند.

این پدر دانش‌آموز با اشاره به اینکه وقتی در همین شهر بیجار می‌توانیم یک محصول باکیفیت و باقیمت یک‌سوم تهیه کنیم، چرا مدیران مدارس با تحقیر دانش‌آموزان، عملاً خانواده‌ها را زیر تیغ می‌برند، زیرا دانش‌آموزی که در مدرسه به‌خاطر نوع روپوش تحقیر شود، به‌هیچ‌وجه حاضر نیست وارد مدرسه شود.

انتهای خبر/