به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، در جنگ‌های نوین، دیگر نیازی به لشکرکشی مستقیم، بمباران‌های گسترده یا تصرف فیزیکی سرزمین‌ها نیست  کافی‌ است مردم یک کشور به این باور برسند که راهی برای پیشرفت وجود ندارد، آینده تاریک است و هیچ چیز قابل تغییر نیست.

 دشمنان ملت‌ها، به‌ویژه در جوامعی که سرمایه انسانی بالایی دارند، دیگر با اسلحه نمی‌جنگند بلکه ذهن‌ها را هدف می‌گیرند و با تزریق ترس و ناامیدی که مهم‌ترین سلاحی‌است تضعیف اراده یک ملت را نشانه گرفته‌اند.

در سال‌های اخیر، جنگ رسانه‌ای و روانی جای خود را به جنگ‌های سنتی داده است دشمن امروز با روایت‌سازی، تحریف واقعیت، بزرگ‌نمایی مشکلات و نادیده‌گرفتن دستاوردها، ذهن جامعه را بمباران می‌کند.

 شبکه‌های اجتماعی، رسانه‌های معاند، و حتی برخی از چهره‌های تأثیرگذار نا‌آگاه، گاه دانسته و گاه ندانسته به این جریان کمک می‌کنند نتیجه‌اش چیست؟ مردم به‌جای آنکه در اندیشه راه‌حل باشند، غرق در اضطراب و بی‌اعتمادی می‌شوند جوانان به آینده شک می‌کنند، خانواده‌ها از هم می‌پاشند، و اعتماد عمومی به نهادهای رسمی از بین می‌رود.

دشمن به خوبی آموخته است که جامعه‌ای که امید ندارد، مقاومت هم نمی‌کند وقتی مردم باور کنند که شرایط بهتر نمی‌شود، دیگر تلاش نمی‌کنند مهاجرت، کناره‌گیری از مسئولیت اجتماعی، بی‌تفاوتی نسبت به مسائل ملی و در نهایت سقوط سرمایه اجتماعی، پیامدهای مستقیم این القای ناامیدی هستند به‌همین دلیل است که یکی از اهداف اصلی دشمن در جنگ شناختی امروز، «بی‌اثر کردن ایمان مردم به خود، به خدا و به آینده» است.

  دشمن با ایجاد فضای سیاه‌نمایی و تحقیر جمعی، روحیه «ما نمی‌توانیم» را در جامعه تزریق می‌کند اگر زمانی شعار ملت این بود که «ما می‌توانیم»، حالا دشمن تلاش می‌کند جای آن را با «اصلاً نمی‌صرفد» یا «همه‌اش دروغه» پر کند.

این در حالی است که تاریخ انقلاب اسلامی نشان داده، هر زمان که مردم امیدوار بوده‌اند، سخت‌ترین بحران‌ها را از سر گذرانده‌اند؛ از دوران جنگ تحمیلی گرفته تا تحریم‌های ظالمانه. 

رمز پایداری مردم، امید و باور به توانمندی‌های درونی بوده است آنچه دشمن از آن می‌ترسد، سلاح یا بودجه نظامی نیست؛ بلکه اعتماد و همبستگی اجتماعی مردم است.

در این مسیر، نقش رسانه‌های ملی و نخبگان اجتماعی بسیار حیاتی است آنان باید با روایت‌سازی مثبت، نشان دادن الگوهای موفق، و بازتاب واقعیت‌های امیدبخش، فضای عمومی جامعه را از دام یأس و بی‌اعتمادی نجات دهند. امید نه با شعار، که با بازسازی تصویر واقعی از «آنچه هست» و «آنچه می‌تواند باشد» شکل می‌گیرد.

در نهایت باید گفت: دشمن شاید نتواند خاک یک کشور را اشغال کند، اما اگر ذهن و دل مردم را تسخیر کند، دیگر نیازی به حمله نظامی ندارد پس دفاع امروز، دفاع از امید است دفاع از ایمان مردم به آینده‌ای بهتر، با تکیه بر توان و  اراده خودشان است.

نویسنده: امید رحمتیان